U Cliruam ne 29,zbulohet dokumenti!

Titulli: U Cliruam ne 29,zbulohet dokumenti! Thu Dec 04, 2008 12:45 pm

Natën e 28 nëntorit 1944 ushtarët gjermanë kryen një nga masakrat më të mëdha në Shkodër
Kur u çlirua Shqipëria? Pyetja ka marrë një përgjigje ligjore me
përcaktimin e datës 29 Nëntor si Festa e Çlirimit, por edhe pse nuk e
prekën ligjin, përfaqësuesit e mazhorancës së sotme nuk e njohin këtë
datë dhe i përkujtojnë njëherësh më 28 Nëntor ditën e pavarësisë dhe
atë të çlirimit nga pushtuesit nazifashistë. Nga Shkodra, që është
qyteti i fundit i çliruar, vijnë për herë të parë dëshmi dhe prova, se
natën e 28 nëntorit të vitit 1944 ushtarët gjermanë kontrollonin
qytetin, madje kanë vrarë 7 qytetarë të Shkodrës, pesë prej të cilëve
anëtarë të familjes Berberi. Këto dëshmi gazeta “Shqip” ka arritur t‘i
provojë edhe me dokumente, siç është certifikata e vdekjes së dëshmorit
Qamil Berberi, i cili u vra natën e 28 nëntorit nga një patrullë e
ushtrisë gjermane, që kontrollonte ende qytetin. Gazeta ka siguruar
gjithashtu foto të ceremonisë mortore të anëtarëve të familjes Berberi,
që u zhvillua më 29 Nëntor, ditën e parë të lirisë për qytetin.
Veteranët e luftës tregojnë se nata e 28 nëntorit 1944 e gjeti qytetin
verior të Shkodrës në terror të plotë nga gjermanët. Në librin e tij
“Portrete dëshmorësh”, nënkryetari i veteranëve të luftës për Shkodrën,
Vehbi Fishta, tregon në lidhje me masakrën e 28 nëntorit, kur u vra
anëtari i njësitit gueril Qamil Berberi dhe gjithë familja e tij prej
pesë personash. Atë natë u vra edhe një furrtar dhe një partizan,
ndërsa u plagosën nga gjermanët dy persona të tjerë. Duke folur për
masakrën e 28 nëntorit, Fishta tregon: Në atë kohë isha 17 vjeç dhe
isha aktivist i njësiteve guerile të qytetit. Shtëpinë e kisha në të
njëjtën rrugicë ku ndodhi masakra dhe e mbaj mend shumë mirë ngjarjen.
Rreth orës 21.30 të datës 28 nëntor 1944, Qamil Berberi, përgjegjës i
njësitit gueril për pjesën lindore të rrugës së “Cakajve” ishte kthyer
për në shtëpi për të marrë bukë për shokët. Në orën 22.30, Qamili doli
dhe vetëm 60 metra larg shtëpisë së tij u ndesh me një autoblindë
gjermane, që hapi zjarr dhe e vrau në vend. Kur dëgjoi krismat, babai i
tij, Sabri Berberi, doli nga shtëpia për të parë ç‘kishte ngjarë, por
edhe ai u qëllua për vdekje. Më pas dolën te dera e shtëpisë edhe
gruaja e Sabriut, Esmaja dhe dy vajzat, Sadija e Adilja. Ushtarët
gjermanë që ndodheshin në autoblindë qëlluan pa mëshirë dhe mbi to,
duke vrarë në vend Esmanë dhe Sadijen, ndërsa Adilja u plagos rëndë dhe
vdiq në spital pas disa ditësh. Kjo ishte ndër masakrat më të tmerrshme
që gjermanët bënë në Shkodër, ndaj mbahet mend mirë. Për koincidencë
atë natë ishte Bajram dhe furrtari i lagjes, Luigj Urbani, ishte në
punë. Ai doli nga furra rreth 20 minuta pasi dëgjoi krismat, me
mendimin se patrulla ishte larguar, por në fakt ushtarët gjermanë
qëndronin aty dhe e qëlluan furrtarin sapo ky doli në rrugë. Më pas,
një grua tjetër, Gjyshe Dibra, banore e kësaj rruge, e cila doli në
derë për të parë ç‘kish ndodhur, u qëllua nga gjermanët dhe u plagos
nga një plumb në këmbë. Kjo grua e plagosur ndihmoi më pas për të
saktësuar oraret e detajet e gjithë kësaj masakre, pasi në murin e
shtëpisë së saj kishte një orë të vjetër”. Rrëfimi
i kësaj masakre të natës së 28 nëntorit 1994 bëhet më i besueshëm pas
publikimit që bën për herë të parë gazeta “Shqip” të fotove të
funeralit të katër anëtarëve të familjes Berberi më 29 nëntor. Fakti që
më 28 nëntor Shkodra ishte e pushtuar vërtetohet edhe nga certifikata e
vdekjes e dëshmorit të atdheut, Qamil Berberi, në të cilën si datë
vdekjeje shënohet 28 nëntori 1944.
Partizani
Jonuz Nishani kujton natën e fundit të luftës: “Më 28 nëntor luftohej, atë pasdite u plagosa”
Jonuz Ali Nishani, 82 vjeç, është një nga njerëzit që më 28 nëntor
1944 luftonin me armë në dorë për çlirimin e qytetit të fundit që
mbahej ende nën kontrollin e gjermanëve. Jonuzi thotë: “Kam qenë në
batalionin ‘Perlat Rexhepi‘ dhe ishim të vendosur në kodrat e Dragocit
të fshatit Mes, tetë kilometra larg Shkodrës. Mbaj mend se ishte data
24 apo 25 nëntor e vitit 1944 dhe nga pozicioni ku ishim kishim detyrë
të sulmonim postën gjermane në fshatin Mes dhe tanket gjermane te fusha
e aviacionit. Për disa ditë kemi bërë luftime të ashpra. Gjermanët na
gjuanin me murtaja, ndërsa ne përdornim mitraloz, ose pushkë. Çeta jonë
udhëhiqej nga komandant Mehmet Tariati dhe komisar Qazim Kapisyzi dhe
kishte një mision tepër të vështirë, pasi duhej të çahej posta gjermane
për të depërtuar në Shkodër. Nga luftimet që po zhvilloheshin, si tani
më kujtohet, ishte pasditja e datës 28 nëntor. Kur dielli po
perëndonte, po mbanin nën vëzhgim rrugën e fshatit Mes. Unë isha pas
një shkëmbi dhe një goditje me mortajë nga armiku, fare pranë vendit ku
ishim në pozicion, më shkaktoi plagosje në kofshën e majtë. Edhe tani e
kam shenjën që më duket fare lehtë në këmbë. Ndërsa luftimet bëheshin
gjithnjë e më të ashpra, qëndroja i plagosur në pozicion, në majë të
kodrës. Krismat pushuan rreth orës 04.00 të mëngjesit të 29 nëntorit.
Vetëm atëherë, me ndihmën e brigadave të tjera sulmuese ne arritëm që
të vinim përpara gjermanët. Më kujtohet se kur po shkonin për në
Shkodër, në afërsi të urës së Mesit ishin trupat e dy gjermanëve të
vrarë. Pak pa hyrë në Shkodër, kemi pritur çetën që vinte nga Reçi dhe
rreth orës 09.00 të datës 29 nëntor, batalioni ‘Perlat Rexhepi‘ ka
mundur të hyjë në qytet. Isha i plagosur dhe nuk mund që të shkoja me
batalionin për të shijuar fitoren. Shokët më çuan te shtëpia e një
kushëriri, ku mora ndihmën mjekësore”.