POETI YNË NASE JANI

NASE JANI
"Jete e hutuar" Tirane 2007
Cikel nga libri:

Poeti
ka lindur para Adamit
dhe vdes në lotin e fluturës
dhe tretet në botën
e së padukurës...

NasJa( NASE JANI)

Do t’i gris
gjithë ç’nuk kam shkruar...

I urrej
vjershat e mia me lirika dashurie...

Do t’i mbys e do t’i gris,
do t’i hedh tek varri i heshtjes,
t’i mallkoj e t’i harroj!...
se më çmendën!

Se më çmendën pa më çmendur,
se më tretën pa më vdekur...

Do t’i hedh tek varri i shpirtit,
do ti mbys e do t’i gris!
Ja kështu!
Kështu do bëj!

Shpirtin
do ta zboj nga shpirti!
Truri s’do më nxjerrë më vjersha!

Do ta marr veten nga dora,
do ta hip në trotuar,
të mos vritet nga makina...
Do ta ul tek stoli i drunjtë,
do t’i jap në dorë tespije...
Të jetojë pa jetuar, pa lirika dashurie!
Ja kështu,
kështu do bëj!

Do t’i mbyll qerpikët e syve,
jo me duar, por me gurë, pllaka varri...

Nuk do shoh
e pse të shoh, ç’vlerë ka më tej shikimi?!
Bota tjetër e unë tjetër,
do rri larg nga kush kam qenë,
as dhe veten s’do e shoh,
Një i çmendur i pa-çmendur...
Një i tretur, i pa-vdekur...
që jeton i pa-jetuar, pa lirika dashurie...
Humba veten,
pa e gjetur!

Do t’i mbys e do t’i gris,
gjithë ç’kam shkruar e s’kam shkruar!

Vetëm shpirtin s’e kap dot,
shpirti im s’qenka i vrarë?!
Shpirti im s’qenka në varr?
Shpirti im s’është më me mua?

Do t’i gris
gjithë ç’nuk kam
shkruar!...

Jeta është shpikja më e vjetër

Nga njëra ditë
tek dita tjetër,
vazhdojmë të ecim
pambarim...

Jeta është shpikja më e vjetër,
nga jeta nis,
tek vdekja mbërrin...

Jeta gjithmonë nis nga një jetë
dhe vdekja,
po nga jeta nis... Nga njëri vit,
tek viti tjetër
vazhdojmë të ecim
pambarim...

Pranverë, 2005

Ditëlindja

Sa herë më vjen ditëlindja
bëhem fëmijë dhe bredh
mbi kalldrëmet e fshatit...

Humbas moshën,
humbas vdekjet e prindërve...

Dhe pllakat e varrit
i gdhend e i fshi nga kujtesa...

Xhafo Kurja
më tregon përralla...
Mbledh manaferra nga Ripa,
luaj me top-lecke
dhe s’di të shkruaj vjersha...

Sa herë më vjen ditëlindja
humbas veten nga vetja...

2. 5. 2004

Me Naimin më 25 maj

Me Naimin kam një ditë në lindje,
sup më sup te mali që shkrin borë,
ku dhe trëndelina rri në pritje,
malli për vendlindjen bëhet kollë...

Se ç’bëri Naimi,
dinë të gjithë...
Ç’bëj e ç’nuk po bëj,
unë s’di as vetë...
Edhe vdekja s’di ku do më vijë,
në vendlindje,
a në udhë-kurbet...

Por një gjë e di dhe do ta di:
me Naimin mbeta gjitoni...

Vitrina

Rri përballë vitrinës
me rroba fëmijësh...
Andej:
manekinët veshur bukur...
Këtej:
unë hesht mbi trotuar...

Një xham na ndan...

Ai djali-kukull
s’është më kukull...
Në vitrinën e fëmijërisë sime,
jam unë
i veshur bukur...

Prapë hesht mbi trotuar...
fshi trishtimin nga xhamat e syzave...

Me jetën time-fëmijë
një xham na ndan...

Ëndrra

Shpesh
më ndodh çudia më e thjeshtë:
Nuk e gdhij mëngjesin
pa një ëndërr...

Ëndrra:
herë si qiell...
herë si det...
herë si qumësht i ngrohtë te gjiri i nënës...

Sa mëngjese
gdhihem me babanë,
në ca vende që tani s’i di?!

Sa mëngjese
del një nuselalë
fshehur, bëjmë e bëjmë dashuri?!

Sa mëngjese
gdhihem si marrë,
don Kishot, pa Sançon shërbëtor?!

Sa mëngjese
gdhihem dhe i vrarë
si Pushkini, nga një trim e horr?!

Sa mëngjese
zbres diku në Kretë,
fluturoj mbi dete si shejtani...
flas me Kazanxaqin, qetë, qetë...
pi me Zorbën raki, ballëkazani?!....

Ëndrra,
që më fut te pus i thellë,
ku t’i dojë qejfi të më shpjerë!

Pas bishtit të femrës

Pas bishtit të femrës,
rrotullohet kjo botë-djalli…

Dhe Eva
s’ka vdekur,
është gjallë
dhe Adami…

Varrezat e ëndrrave

Varre me trupa njerëzish,
me trëndafilë mbi pllaka mermeri,
nën hije qiparizësh...

Te varrezat në fusha,
te varrezat mbi kodra...

Sikur të kish varre
për ëndrrat e vrara?...

Ndoshta varrezë
do ish e gjithë bota...

Sytë e nënës

Sytë e nënës
më kanë mbet’ tek sytë,
shohin njëri-tjetrin e nuk çmallen..
e shoh çdo mëngjes e i them prit,
më sheh çdo mëngjes e më thotë dale...

Prit i them
të mbush fllaskën në krua,
ku dhe Perënditë freskojnë ballin,
të mbledh vezë thëllëze ndënë ftua,
të shkul ca salep, të mbledh çajmali...

Prit i them
të ulem ca në prehër,
të thith nga gjiri im ca qumësht gjiri...
mbase s’m’ë dridhet dora përmbi letër,
të mos më rrijë fshehur frymëzimi...

Sytë e nënës
më kanë mbet’ tek sytë,
shohin njëri-tjetrin e nuk çmallen...
e shoh çdo mëngjes e i them prit...
çdo mëngjes më sheh e më thotë, dale...

Prit i them,
por nëna më thotë dale,
bota dhe këtu, është plot me halle....

Fytyra e nënës

Nuk mund të rri
pa gdhendur nëpër vargje
fytyrën e nënës,
që është gjithmonë
nënë...

Më iku...
një ditë marsi plot merake...
Sa fjalë midis nesh mbetën
pa thënë?!

Më iku...
dhe na la fëmijë të rritur...
Një ditë kur harruam për një çast,
ne gjinjtë e saj, inatçe ishim grindur,
kur dhe e djela na dukej
e martë...

Më iku...
dhe na la të turpëruar...
me vdekjen bëmë Pazar për tridhjetë ditë...
Harruam
dhe do jemi të harruar...
harruam se pas nesh po vijnë
fëmijët...

Te varri i nënës, Kuçovë, 22. 8. 2002
Athinë, shtator 2004

Pa moshë

“Ndjehem i plakur
për të pushtuar botën...”

tha Napoleoni,
kur do të mbushte
35 vjeç...

“Ndjehem i ri
për të mençuruar botën...”

tha Gëtja,
kur ecte drejt viteve
’90-të...

Perandori
apo Poeti,
kush ka të drejtë?

17 prill 2005

Mos ma fshij lotin!

E kam shpirtin me mall
dhe malli më digjet,
digjet e bëhet lot…

Loti mbush syrin
e rëndon qerpikët
me peshën e globit…

E mbaj?
S’e mbaj dot…

Loti është emër,
është dashuri…
Ke etje?
Pije,
të lutem mos e fshij!…

Jetë e hutuar!

Hunda e shpuar,
veshi i shpuar
buza e shpuar,
gjuha e shpuar...

më lart, e shpuar...
më poshtë, e shpuar...

e vrimëruar...
i vrimëruar...

Jetë e hutuar!

I mërzitur...

Nga ora 7 e 10 e mëngjesit
deri në orën 1 e 13 pasmesnate,
isha i mërzitur...

Nga ora 14 e 20 e mesditës
deri në orën e qiellit me yje të javës tjetër,
isha i mërzitur...

Dhe gjithë orët e mërzisë i bëra
arkivol dashurie...

Prill, 2007

Ngjyrat e pazbuluara

Zbulova ngjyrat e pazbuluara:

Ngjyrën e lotit të krokodilit, në ngjyrën
e shurrës së breshkës…

Ngjyrën e inatit të mbretit, në ngjyrën
e ditës së tepërt…

Ngjyrën e mendimit të të marrit, në ngjyrën
e gjumit të djallit…

Ngjyrën e rrotullimit të tokës, në ngjyrën
e fatit të dorës…

Ngjyrën e pirjes së gotës, në ngjyrën
e dhimbjes së kockës…

Ngjyrën e ftohtë të shpresës, në ngjyrën
pa ngjyrë të gënjeshtrës…

Zbulova ngjyrat e pazbuluara…

Dhimbja

Dhimbja ka gjet rehat tek unë
shëtit e dhëmb sa t’i dojë qejfi...
kokën s’ma le rehat në gjumë,
mëngjesit më mbërthen nga mesi...

Më hip në sup e s’do të zbresë,
qesh si e marrë fshehur tek veshkat...
kthej nga një gotë që ta përqesh,
ajo më thotë: “Jam zonjë tek vreshtat...

Unë jam tek rrënja e tek fleta...
dhe unë e pjek kokrrën e rrushit...
jam brenda buteve me verë,
jam ajo miza që tret mushtin...”.

Dhe bredh e dhëmb ku t’i dojë qejfi:
nga bebzë e syrit, thellë në kockë...
Unë rob i dhimbjes,... ç’të bëj tjetër?!
E ftoj të pimë nga një gotë!...

E ftoj të pimë dhe dhimbja hesht,
veç dashurinë mban sekret...

Ergo bibamus*

Ahengun
kush e shpiku vallë,
qe mbret me fron,
kalorës me kalë,
qe arixhi,
fshatar në fushë,
a, i burgosur në birucë?

Ergo bibamus!

Kush veten e mbyt në aheng,
është djall pa brirë
a është poet,
është Robert Berns,
a Esenin,
është Dritëro
a është Pushkin?

Ergo bibamus!

Kush qejfin bëri Perëndi,
mos ish Khajam
a Saadi,
qe biznesmen-politikan
apo nga mali
qe çoban?

Ergo bibamus!

Dhe gota-gotën
prapë troket,
Ergo bibamus,
sa mijëvjet?!

*Latinisht: Le të pimë!

Jam penduar

Jam penduar
dhe s’gjej kohë të gjej pendimin,
të marr penën e të shkruaj,
për ato që jam penduar...

Dhe të nisi prapë një ditë
dhe të shkruaj prapë një letër...

Jam penduar,
por s’kam kohë të bëhem tjetër...

Dashuri e vrarë

(Baladë për bashkëfshatarët e mi
Pavli me Vasiliqinë)

Tre vjet, tre vjet,
në shpirt kishin det,
u mbytën dhe vetë...

Romeo e Zhulietë,
të dy të vërtetë,
tre plumba të nxehtë...

Dhe diell dhe hënë,
Me besën të dhënë,
jetojnë në këngë...

Çdo çast janë të puthur,
të fshehur, të dukur,
gjithë vdekjen: të bukur...

Pse s’po çmendem?!

Sonte,
dua të çmendem!
Le të çmendem!
Si s’u çmenda?!

Dua ta derdh gjithë pellgaçen,
që mban koka,
ta shqyej trurin
me misteret
që mban brenda!

Sonte,
dua të çmendem!
Le të çmendem!
Pse s’po çmendem?!

27 prill 2005

Do t’i lidh duart e tua

Do t’i marr duart e tua
pa t’i thënë se t’i mora...

Do t’i lidhe e t’i mbaj lidhur,
gjithë ditët që kanë mbetur,
gjithë netët që s’kanë vdekur...

Do t’i lidh në trung të shegës
edhe shega do çelë lule,
edhe shega do pjekë kokrra...

Do t’i lidh duart e tua
dhe do pres
këtu tek
porta...

Dhe do mbetem duke pritur,
ti s’do vish se s’ke më duar,
ti s’do vish se je e lidhur...

Unë do pres e ti s’do vish,
unë do pres e ç’të bëj tjetër?!
Unë do pres kokrrat e shegës...

Unë do pres
këtu tek
porta...

Shkova një natë mbi një urë

Shkova një natë mbi një urë
natën…

Lumi ish tharë si dhe unë,
natën…

Prita i ulur mbi një gur,
natën…

Nata s’qe më, isha unë,
natën…

Të pres

Merr avionin me krahëzogu,
të pres!
Merr një dallgë të pa zënë,
të pres!
Merr një fjalë të pathenë,
të pres!
Merr një tingull, që s’dëgjohet,
të pres!
Merr një rreze, që s’verbohet,
të pres!

Merr gjithë ditët që do vijnë,
të pres!
Merr gjithë ngricën e pashkrirë,
të pres!

Merr një varg nga poezitë,
të pres!
Merr, ç’nuk kanë Perënditë,
të pres!

Le ti shuaj unë qirinjtë…

Le ti shuaj unë qirinjtë…
Ti rri shtrirë aty në vaskë…
shtriu qetë e mos më prit!

Mos më prit se s’jam i gjallë,
as i vdekur, as i shtrirë,
plagë-hapur jam, i vrarë…

Jam mbi vaskë e s’hyj dot brenda,
s’hyj dot brenda se s’jam unë,
ti s’më sheh por unë u çmenda…

Ti më çmende e s’më sheh?!
Janë të shuar gjithë qirinjtë…
Nga ky çast askush s’më njeh…

Ti rri shtrirë aty në vaskë,
lau qetë e mos më prit…

Papunësi

Më ka mbetur zemra e papunë,
shtyn ca litra gjak e s’bën gjë tjetër...

Xhindja

“Xhinde mushka, xhinde vetë,
xhinde je me të vërtetë...”

(Motiv Lunxhërie)

Dashuria na xhindosi:
xhinde ti,
unë i xhindosur...
xhinde ti e paarrirë,
unë me Xhinden i pangopur...

Unë,
me Xhinden i pangopur,
xhindja, më xhindos çdo ditë...
dal nga vetja i marrosur,
i them vdekjes: mos ki frikë!...

Dal nga vetja,
i marrosur, bredh pas zemrës së tërbuar...
gjej Pushkinin, të plagosur, akoma fjalë pashuar...

Gjej Pushkinin
të plagosur, tek porta me numër pesë:
“Nuk më vrau tradhtia... nga dashuria po vdes...
Është një xhinde frekëputur,
lulemali si Tanjushka...”

Mos!-i them
është Princja ime, ajo xhinde më do mua...

Unë e dua atë Xhinde,
për atë rashë në duel...
Gjaku yt më vret dhe mua,
por s’ta fal dot këtë herë!...

Shko në Ferr, a në Parajsë,
mos trokit më te kjo portë!
Eh, Pushkin, ti lakmon gratë,
por nuk di të dashurosh!...

Do ta ul kupolën e qiellit

Do ta ul,
do ta ul kupolën e qiellit
që ti t’i kapësh yjet si qershi...

Dhe avionët s’do kenë më udhë fluturimi...
dhe malet s’do të kenë më majëmalesh...
s’do të ketë më re me fjalë vetëtimash...
dhe dallëndyshet s’do kenë më krahë dallëndyshesh,
do mbeten pa fole...

Fëmijët s’do të luajnë më me topa bore...
S’do të ketë më mbretëri qiellore...

Do ta ul,
veç një ditë qiellin tek ty,
që ti t’i kapësh yjet si qershi...

Gjeta veten të kryqëzuar

Thashë, veten
ta kryqëzoj
si Krishti:

Një mbrëmje,
me gozhdë dashurie
e gjeta veten të kryqëzuar!

Brenda rrjetës së merimangës

Poeti di
vetëm të zbulojë ku fshihet dashuria
dhe të jetojë me dashurinë që zbulon,
të gëzojë e të trishtohet
me të fshehtën e tij të bukur...
Atë të fshehtë e di vetëm ti...

Mos ki frikë nga poeti!

Poeti di të jetojë
edhe brenda rrjetës së merimangës
dhe pickimet e helmëta
i bën pore trupi nga ku jep dashuri...

Mos ki frikë nga poeti!

Libra të tjerë të autorit NASE JANI:

Në poezi:

“Po nesër”
“Unë dhe ti”
“Humbas udhët nëpër udhë” (në greqisht),
“Lotët e hënës” (poemë për fëmijë),
“Lirika”
“Sa vjeç është ky shekull?”
“Dashuria e Anës”-roman në vargje

Në prozë:

“Unaza”-novelë,
“Çmendina”- roman
“Sulmuesi fluturues”-monografi
“Gruaja në Kafaz” -tregime e novela
“Pavli dhe Vasiliqia”-novelë.
“Artisja e madhe, Violeta Manushi”-monografi