POET TË MËDHENJ

VLERA E KOHËS

Kohën konsumojnë ata që punojnë
Se kohës ia marrin minutat, orët
Kohës i mbesin borxhli gjithë jetës
Njërëzit e lapsit dhe penës.

Koha flori është për të gjithë
Populli e ka thënë moçëm
Por vlerën e kohës a e dinë
Ata që s’i kanë sekondë borxh kohës?

“QËLLOFSH NË DERË TË MIRË”

“Ti ishe nga derë e mirë…”


Derën vetë e përplase
Mbylle dritare,
Palose kanate
Gozhdë u vure qepenave
Çatisë ia theve tjegullat
Gardhet bëre mullar
Mbylle derën tënde
Atë buzënatë ti i ndërtove barikadë
Qënies tënde gjithë inat.
Gardhe të reja gozhdove po atë natë
Tjegulla të tjera mblodhe fshat më fshat
Qepenat i montove prapë
Kanatet u vunë sërrish
Dritaret u hapën ngadalë
Por dera që t’i përplase
Nuk u hap më atë natë
Dhe ti me inat e shembe prapë…
Që nga ajo kohë mbete në derë tjetër
Lutesh e lutjet e tua s’kanë të sosur
Zotohesh s’e s’do të përplasësh më derë
Kurë s’ke për t’u inatosur.
Por dera që është derë e mirë
Hapet për atë që e mbyll ngadalë
Dera e shtëpisë është e tillë
Të mbyllet e s'të hapet më.
Kujdes me derën o njërëz
Mos e përplasni kurrë me inat
S’e dera që ju me forcë e mbyllni
Mund t’ju lërë përherë jashtë.
Mos harroni trokitjen në derë
Kur derës ia keni nevojën
Dera e shtëpisë nuk është thjesht derë
Që vetëm zëvendëson rojën.
Në dëgjofsh të thuhet “nga derë e mirë”
Turresh me vrap të trokasësh në atë derë
Por kur t’i harron veten nga ç’derë vjen
Dera ku troket të bëhet veç barrikadë.

U shtofshin dyert e mira!

NË DY KOHË

Det i ftohtë
Rrezet bien thikë
Rrëra e thatë
Mbi kokë Varna
që rrëshqet e zhurmshme
kalëruar mbi frymë pushuesish
përballë në një kodër një Kala
që flet për histori pushtuesish…

Rrugës për në det një Luan i çimentuar
Mbeti gojëhapur rrugën për të treguar.

Varna 1996

KARTMONEDHA

Aty shoh fjalë
Shoh djersën që kullon rrëke
Shoh gjak
Mund, lodhje edhe fat
Aty pikturohet jeta
Ndoshta jo me moshën e saj
zë vend parcelizuar në hapësirën e katër cepave
ngjeshet nën shifra, lyer me bojë
Dyfytërësi stampuar!
Dhe zë e mendoj pastaj
zë e kujtoj gojëdhëna,
ndërtoj minihistori
me shenja skllevërish,
gishta mbretërish,
pamje bedenash,
rrugë të pabitisura
kolona Tempujsh
njërëz të vdekur, njërëz të gjallë
dhe mendjen bëj çorap,
asgjë s’vendos, asgjë s’fus në thes
nga tërë ky “kërkim” ku jam pleks.
54

MUZEUM

Direkët ngulur thellë në tokë
Trarët nxirë flejnë nën çati
Dy “V” mbajnë shtrënguar fort
Atë prag të vjetër, atë shtëpi.

Një tufë rrezesh krihen në dritare
Dera e rrëndë përkulet me respekt
Era lëshon puhizën stendave varë
Aty ku historia sot brezave u flet.

LULE

Dy rrokje
Tre gërma
Një fjalë,
Ku L- ja përsërit veten e saj
Ndoshta, si dhuratë për bukurinë e rradhë.

INTEGRIM

Rri e vëzhgoj i hutuar
Bukurinë që shtrihet pambarim
Mas me sy e me pëllëmbë
Parkun që zgjatet si një qilim.
Lule,
gjithëfarësoj ngjyrash
zogj që këndojnë papushim
flutura që lodhen, pushojnë e luajnë
rreze që flenë mbi shatërvan
të gjithë si një kor, si një familje
unë dhe një mizë diç bluajme
unë dhe ajo mizë ngjajmë të huaj.


Wandle Park 2007

PERSIATJE

Kur ç’do gjë të ecën mbrapsht
Kur dita të lodh
Kur trupi yt dehet
Kur koka të djeg valë
Shko diku ku është qetë
Dëgjo vetëm frymëmarjen
por me heshtjen mos u bëj palë

mos u pajto me pushtetin e errësirës,

se ia këput fijet dritës!

ËNDËRR

Aty ku ndodhem unë
Në fakt ku je edhe ti
Ndërtoj pallate
Katet lartësoj në sekondë
Fusha stolis
Male qeth
Botën t’a sjell në dorë
Pastaj hap sytë edhe qesh
Se prej teje këtë ëndërr e pata peshqesh.

59

LONDËR

As mal, as kodër
Vetëm fushë
erë dhe pak vapë
shi që të bën çdo stinë dush
Londër.

Qëndër e botës, metropol që lëviz
Veriun, Jugun tërë Botën bashkon në një pikë
Aty mbi Tamiz.

Rrugë që tokës, nëntokës, qiellit, oqeanit
kapilarë u shtojnë çdo ditë
nisen e zbresin në Londër.

Aty ditët, muajt, vitet, shekujt
dëshmojnë historinë lirshëm librave, muzeumeve
qetësojnë të gjallë e të vdekur.

Aty edhe gjuha ime, mes dyqind të tjerave
Flitet në rrugë, në shkollë e komunitet
Londër, të falemi përjetë.

Unë një lëvizje digitale në këtë vrull
turrem t’i bashkohem ecjes së Kohës
Mirënjohje Londrës!

60

PA TY E DASHUR

Kafen që piva pa ty
Kafen me emrin “Moka”
Mezi e kam gëlltitë
Pa TY kafja s’shkoka.

Në kafenë që ndejta deri vonë
Djersë të ftohta më zbritën në trup
Një foto mbeti e syve të mi pronë
U përlota mbi të për turp.

Në xhamin e ftohtë të dritares përballë
Thinjat ndriçonin si neonë
Pse kafenë më le t’a pi në vetmi mbrëmë?
Tregomë të lutem, tregomë!

Kafenë që pij pa ty
Të ftohtë, të ngrohtë, apo “Moka”
E kuptoj përditë e më mirë
Pa TY asnjë kafe s’shkoka.







Fatmir Terziut:

ECJE NË QELQ